I Pity the Garden

No one thinks of the flowers.

No one thinks of the fish.

No one wants to believe the garden is dying,

that its heart has swollen in the heat of this sun,

that its mind drains slowly of its lush memories.

Our garden is forlorn.

It yawns waiting

for rain from a stray cloud,

and our pond sits empty.

Callow stars bite the dust

from atop tall trees

and from the pale home of the fish

comes the hack of coughing every night.

Our garden is forlorn.

Father says:  My time is past, my time is past.

I’ve carried my burden.

I’m done with my work.

He stays in his room from dawn to dusk,

reads History of Histories or Ferdowsi’s Epic of Kings.

Father says to Mother:

Damn every fish and every bird!

When I’m dead, what will it matter

if the garden lives or dies.

My pension is all that counts.

Mother’s life is a rolled out prayer rug.

She lives in terror of Hell,

always seeks Sin’s footprints in every corner,

imagines the garden sullied

by the sin of a wayward plant.

Mother is a sinner by nature. She prays

all day, then with her “consecrated”  breath

blows on all the flowers, all the fish

and all over her own body.

She awaits the Promised One

and the forgiveness He is to bring.

My brother calls the garden a graveyard.

He laughs at the plight of the grass

and ruthlessly counts the corpses of the fish

rotting beneath shallow water’s dead skin.

My brother is addicted to philosophy.

He sees the healing of the garden in its death.

Drunk, he beats his fists on doors and walls,

says he is tired, pained and despondent.

He carries his despair everywhere,

just as he carries his birth certificate,

diary, napkin, lighter, and pen.

But his despair is so small that each night

it is lost in crowded taverns.

My sister was a friend to flowers.

She would take her simple heart’s words

– when mother beat her –

to their kind and silent gathering,

and sometimes she would treat the family

of fish to sunshine and cake crumbs.

She now lives on the other side of town

in her artificial home, and in the arms

of her artificial husband she makes natural children.

Each time she visits us, if her skirt is sullied

with the poverty of our garden

she bathes herself in perfume.

Every time she visits she is with child.

Our garden is forlorn.

Our garden is forlorn.

All day from behind the door

come sounds of cuts and tears,

sounds of blasts.

Instead of flowers, our neighbors plant

bombs and machine guns in their garden soil.

They cover their ponds, hiding bags of gunpowder.

The school children fill their backpacks

with tiny bombs.

Our garden is dizzy.

I fear the age that has lost its heart,

the idleness of so many hands

the alienation in so many faces.

I am like a schoolchild madly in love

with her geometry books.

I am forlorn

and imagine it is possible to take the garden to a hospital.

I imagine I imagine

And the garden’s heart has swollen in the heat

of this sun, its mind slowly drains of its lush memories.

دلم برای باغچه می سوزد

کسی به فکر گل ها نیست
کسی به فکر ماهی ها نیست
کسی نمی خواهد
باورکند که باغچه دارد می میرد
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
که ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده ست

 
حیاط خانه ما تنهاست
حیاط خانه ی ما
در انتظار بارش یک ابر ناشناس
خمیازه میکشد
و حوض خانه ی ما خالی است
ستاره های کوچک بی تجربه
از ارتفاع درختان به خک می افتد
و از میان پنجره های پریده رنگ خانه ی ماهی ها
شب ها صدای سرفه می اید
حیاط خانه ی ما تنهاست

پدر میگوید
از من گذشته ست
از من گذشته ست
من بار خود رابردم
و کار خود را کردم
و در اتاقش از صبح تا غروب
یا شاهنامه میخواند
یا ناسخ التواریخ
پدر به مادر میگوید
لعنت به هر چی ماهی و هر چه مرغ
وقتی که من بمیرم دیگر
چه فرق میکند که باغچه باشد
یا باغچه نباشد
برای من حقوق تقاعد کافی ست

مادر تمام زندگیش
سجاده ایست گسترده
درآستان وحشت دوزخ
مادر همیشه در ته هر چیزی
دنبال جای پای معصیتی می گردد
و فکر می کند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده است
مادر تمام روز دعا می خواند
مادر گناهکار طبیعی ست
و فوت میکند به تمام گلها
و فوت میکند به تمام ماهی ها
و فوت میکند به خودش
مادر در انتظار ظهور است
و بخششی که نازل خواهد شد
برادرم به باغچه می گوید قبرستان
برادرم به اغتشاش علفها می خندد
و از جنازه ی ماهی ها
که زیر پوست بیمار آب
به ذره های فاسد تبدیل میشوند
شماره بر می دارد

برادرم به فلسفه معتاد است
برادرم شفای باغچه را
در انهدام باغچه می داند
او مست میکند
و مشت میزند به در و دیوار
و سعی میکند که بگوید
بسیار دردمند و خسته و مایوس است
او نا امیدیش را هم
مثل شناسنامه و تقویم و دستمال و فندک و خودکارش
همراه خود به کوچه و بازار می برد
و نا امیدیش
آن قدر کوچک است که هر شب
در ازدحام میکده گم میشود

و خواهرم که دوست گلها بود
و حرفهای ساده ی قلبش را
وقتی که مادر او را میزد
به جمع مهربان و سکت آنها می برد
و گاه گاه خانواده ی ماهی ها را
به آفتاب و شیرینی مهمان میکرد …
او خانه اش در آن سوی شهر است
او در میان خانه مصنوعیش
با ماهیان قرمز مصنوعیش
و در پناه عشق همسر مصنوعیش
و زیر شاخه های درختان سیب مصنوعی
آوازهای مصنوعی میخواند
و بچه های طبیعی می سازد
او
هر وقت که به دیدن ما می اید
و گوشه های دامنش از فقر باغچه آلوده می شود
حمام ادکلن می گیرد
او
هر وقت که به دیدن ما می اید
آبستن است

حیاط خانه ما تنهاست
حیاط خانه ما تنهاست
تمام روز
از پشت در صدای تکه تکه شدن می اید
و منفجر شدن
همسایه های ما همه در خک باغچه هاشان به جای گل
خمپاره و مسلسل می کارند
همسایه های ما همه بر روی حوض های کاشیشان
سر پوش می گذارند
 و حوضهای کاشی
بی آنکه خود بخواهند
انبارهای مخفی باروتند
و بچه های کوچه ی ما کیف های مدرسه شان را
از بمبهای کوچک
پر کرده اند
حیاط خانه ما گیج است

من از زمانی
که قلب خود را گم کرده است می ترسم
من از تصور بیهودگی این همه دست
و از تجسم بیگانگی این همه صورت می ترسم
من مثل دانش آموزی
که درس هندسه اش را
دیوانه وار دوست میدارد تنها هستم
و فکر میکنم که باغچه را میشود به بیمارستان برد
…من فکر میکنم
… من فکر میکنم
….من فکر میکنم
و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
و ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی میشود